Rozdział 2

Witajcie po tak krótkiej przerwie ! Dziękuje Bee i Lili za komentarze z radami .

Bee : Akcja będzie przeciągnięta i też miłość nie będzie jedynym wątkiem :) A poza tym trochę się pozmieniało w moich planach po interwencji mojej przyjaciółki - Moritz.

Lila : Jak dla mnie jesteś kompetentna żeby skomentować ;D i dziękuję jeszcze raz za nominacje ^^

Znowu proszę o to samo. Komentujcie i krytykujcie !

 ~Till

Oddaję głos Moritz.

Cześć. Jestem Moritz i będę też prowadziła tego bloga, iż wprowadziłam w planach ~Till kilka drastycznych zmian ;) Piszemy też razem, w sumie na początku jej tylko pomagałam ale ~Till stwierdziła że też powinnam się po udzielać, więc jestem ! Koniec .
Moritz

Zapraszamy na odcinek drugi naszych wypocin !


Rozdział 2

 Stałem w środku lasu  i gapiłem się w drzewa, jakbym czekał na cud. Nagle usłyszałem szelest nad głową.
Leniwie podniosłem oczy ku niebu i zobaczyłem czerwoną wstążkę, wirującą w powietrzu. Zacząłem śledzić ją wzrokiem, aż straciłem równowagę i ...
ŁUP !
Kolejny raz dzisiejszego dnia wylądowałem w śniegu. Nie dość, że bolał mnie tyłek, to jeszcze wbiłem sobie coś w dłoń. Podniosłem rękę i zobaczyłem na śniegu srebrną klamrę do w włosów, w kształcie kokardy. Przypatrywałem się dokładnie ozdobie w mojej dłoni. Wyczułem opuszkami palców wygrawerowane litery.
- L.R. ? - zapytałem sam siebie, nie oczekując odpowiedzi.
A co najdziwniejsze: dostałem ją w postaci damskiego chichotu.
Kątem oka zauważyłem zjawę z długimi, popielatymi włosami szybko znikającymi za najbliższym drzewem. Myślałem że, zejdę na zawał . Szybko podniosłem się rozglądając dookoła.
Cholera, muszę wyjść z tego pieprzonego lasu.

Tylko jak ?

Dostrzegłem tą samą, czerwoną wstążkę zaczepioną o gałąź. Szybkim krokiem poszedłem w tym kierunku, ale tasiemkę zabrał wiatr. Nie wiem czemu, ale ruszyłem w tamta stronę. Okazało się, że tędy przyszedłem, bo zostawiłem całkiem sporo śladów.
"Oj Adam, musisz się wyspać. Zwariowałeś. "

Zatrzymałem się przed drzwiami i wsunąłem znalezisko do kieszeni spodni.

***

- Adasiu ! Gdzie ty byłeś, kochanie? Obiad cię ominął.
To było pierwsze co usłyszałem po otworzeniu drzwi.
- Chodziłem po lesie. Przepraszam ciociu. Zjem teraz.

Skierowałem się do kuchni, na stole stał półmisek z lazanią. Nałożyłem sobie sporą porcję. W końcu facet jestem, nie ?
Pochłonąłem to błyskawicznie, nawet nie wiem kiedy. Okey, jestem najedzony, ale niewyspany.
Ruszyłem w stronę schodów. Ostatecznie wylądowałem w łóżku i szybko zasnąłem.

**

Obudziłem się w nocy.
Tak, to na pewno noc - ciemno jak w dupie i strasznie cicho. Gapiłem się w sufit. Na szafce nocnej leżała nadal klamra. Ta głupia klamra, przez którą nie mogłem spać. Sięgnąłem po mojego laptopa.
W wyszukiwarkę wpisałem dwie litery "L.R."

Po sprawdzeniu 100 wyników związanych z Los Angeles i toną nieinteresujących rzeczy; poddałem się.
Ludzie, L.R to nie to samo co L.A, to dlaczego mam tu wszystko co związana z  Los Angeles ?

Kolejne podejście.
Wystukałem całą nazwę terenu, na którym leżał dom ciotki.
Nic.
Nic.
Nic.
Ni... tu coś jest !

" (...) Tereny te należały do rodu Ratliffów (...) Utracili ziemie po stracie akcji w firmie (...) od 1987 roku tereny nie są zamieszkiwane. " 

Wymyśliłem kolejne hasło do sprawdzenia.
" L. Ratliff " pojawiło się na ekranie. Kilka pierwszych propozycji nie dotyczyło niczego co by mnie interesowało. W oczy rzuciły mi się słowa:

" Lizbeth Ratliff córka Williama Ratliffa, szefa firm (...) Zaginęła w 1986 w lasach należących do rodziny. " 

Z boku kolumny z tekstem zauważyłem czarno - białe zdjęcie. Przedstawiało dziewczynę przeciętnej urody, o długich włosach spiętych w koka, którego zdobiła duża klamra w kształcie kokardy.
Serce zabiło mi mocniej, a oddech przyśpieszył. Obok mnie leżała klamra należąca do zaginionej Lizbeth.





Przepraszam z literówki - ~Till